Skip to main content


 Το ημερολογιο γραφει 17 Ιανουαρίου 1975, όταν ο Πανίκος Δημητρίου βρέθηκε ανάμεσα σε δεκάδες μαθητές που διαδήλωναν, στο Ακρωτήρι της Λεμεσού κατά της βρετανικής πολιτικής για μεταφορά τουρκοκυπρίων στα κατεχόμενα.


Ένα πλήθος μαθητών, φωνάζοντας συνθήματα, αναποδυγυρίζοντας αυτοκίνητα Βρετανών και πετώντας πέτρες, έφτασε σιγά σιγά στην πύλη των Βάσεων. Εκεί το κλίμα είχε οξυνθεί. Στους μαθητές που έριχναν πέτρες, οι Βρετανοί ανταπέδωσαν αρχικά με δακρυγόνα. Όταν όμως αντιλήφθηκαν πως ο πετροπόλεμος δεν επρόκειτο να σταματήσει έβγαλαν έξω τα τεθωρακισμένα τους οχήματα. Τι αξία να είχαν όμως, μπροστά στο πείσμα και το πάθος των τόσων παρευρισκομένων μαθητών; Γι’ αυτό και άρχισαν να χτυπούν τα οχήματα μανιωδώς με ξύλα και πέτρες. Οι μαθητές εστίασαν σε συγκεκριμένο άρμα, προσπαθώντας να το καταστρέψουν ολοσχερώς. Μέσα στο χάος που επικρατούσε ο βάρβαρος Βρετανός οδηγός του άρματος πάτησε 2 φορές τον 18χρονο μαθητή από το Λανίτειο Λύκειο, τον Πανίκο Δημητρίου. 


Ο Δημητρίου έκτοτε έγινε σύμβολο έναντι των βάσεων που διατηρούν οι Βρετανοί στο Ακρωτήρι, στη Δεκέλεια στο Τρόοδος και στον Άγιο Νικόλαο Αμμοχώστου. Ο αγώνας του συνεχίζεται ως σήμερα. Γι’ αυτό το φως της θυσίας του μας υπενθυμίζει πως η αποχώρηση των βάσεων είναι μείζων ζήτημα για την ελευθερία και την ανεξάρτητη κυριαρχία του νησιού, εν αντιθέσει με δηλώσεις άλλων προέδρων που έλεγαν χωρίς ίχνος ντροπής πως το πρόβλημα των βάσεων αφορά τα εγγόνια και δισέγγονα μας. Το ονομα Πανίκου Δημητρίου έχει γραφτεί στην ελληνικη ιστορια της Κυπρου με τα πιο χρυσα γραμματα.


ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΠΙΑ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ