9η Ιουλίου 1821. Μια ημερομηνία ορόσημο για τον κυπριακό Ελληνισμό. Τα όσα συνέβησαν τη μέρα εκείνη, αποτυπώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη βαρβαρότητα και τον φόβο του Τούρκου κατακτητή προς τους Έλληνες της Κύπρου, αλλά και τον ηρωισμό του Έλληνα που πέφτει γενναίος και υπερήφανος. Τον Έλληνα που κάθε φορά αντιστέκεται,μάχεται κι αγωνίζεται για την ελευθερία του. Τον Έλληνα που όσα χρόνια σκλαβιάς κι αν βιώσει, πάντα βρίσκει το θάρρος και την τόλμη,έμφυτα μέσα του,να ξεσηκώνεται για απελευθέρωση.
Μετά το ξέσπασμα της επανάστασης στη μητέρα πατρίδα, οι Τούρκοι ανησυχούν ότι οι Έλληνες της Κύπρου θα ξεσηκωθούν κι αυτοί με τη σειρά τους, ζητώντας την ελευθερία τους. Έτσι λοιπόν, χωρίς ιδιαίτερη δικαιολογία, αποφασίζουν να εκτελέσουν τον αρχιεπίσκοπο Κυπριανό και 3 επισκόπους με στόχο να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα των Κύπριων, να τους αποτρέψουν από την ενεργό συμμετοχή στην επανάσταση και να παραδειγματιστεί ο λαός. Μόνο έτσι θα επιτύγχαναν την μη ανάμειξη των Ελλήνων της Κύπρου στην επανάσταση της Μητέρας Ελλάδας. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν μέχρι και τις 14 Ιουλίου με αποτέλεσμα τον θάνατο εκατοντάδων Ελλήνων της Κύπρου.
Οι πράξεις κι η ηρωική θυσία του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού ακόμα μας υπενθυμίζουν ότι η λευτεριά κατακτιέται με πολύ κόπο κι αγώνες. Αποτελούν και πρέπει να αποτελούν φάρο για κάθε Ελληνόπουλο που λαχταρά τη λευτεριά και αγωνίζεται γι’ αυτήν. Σε μια εποχή όπου πολλοί ξεχνούν, σε μια εποχή όπου το προσωπικό συμφέρον υπερισχύει του εθνικού, όπου η αγάπη για την πατρίδα λιγοστεύει όλο και περισσότερο,η νεολαία οφείλει να μην ξεχνά και να παραδειγματίζεται από τεράστιες φυσιογνωμίες του Ελληνισμού, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός.
«Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,
κανένας δεν εβρέθηκεν για να την-ι-ξηλείψη,
κανένας, γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου.
Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη!»