Δέκα τζιαι έξι τζιαι μισόν,

αιώνα καρτερούμε,

τον πόθο του Ελληνισμού,

στην πράξη να τον δούμε.

Τέσσερα γράμματα απλά,

με τόση περηφάνια,

αρκέψαν Επανάστασην

να σμίξουν με τη μάνα.

Πολλοί τους επικρίνασιν,

τους είπανε ακραίους,

μα ευθύς τους απαντήσανε,

«Ο Έρωτας θέλει γενναίους».

Άλλους τους κάψαν ζωντανούς,

άλλους τους εκρεμάσαν.

Άλλους τους εβασάνισαν

τζι’ άλλους τους εκβιάσαν.

Γυναίκες εσυμμέτειχαν ,

γιαγιάδες τζιαι κορούδες,

σύσσωμες επολέμησαν

τζιαι φώναζαν παρούσες

Η Ελλάδα ήταν όνειρο,

την βλέπαν τζιαι βουρκώνναν,

ήταν ΔΙΑΤΑΓΗ ΘΕΟΥ

μόνο για τζιήνην λιώναν.

Η Ένωσις δεν πέθανε,

και ούτε θε να σβήσει.

Με πίστην εις τον Ύψιστον

εννά ξαναμυρίσει.

Χρόνια Πολλά και Καλή Λευτεριά.

Ένωσις τζι’ ας γενεί, το γιαίμαν μας αυλάτζιν.

Ποίημα μαθητή της ΕΦΕΝ