Σαν σήμερα, στις 14 Μαρτίου 1956, πέφτει νεκρός ο Δημητράκης Δημητριάδης.
Όταν εκείνο τον Μάρτη οι Βρετανοί εξόρισαν την εθναρχία στις Σεϋχέλλες, οι δρόμοι γέμισαν με αγανακτισμένα πλήθη. Μεταξύ των διαμαρτυρόμενων ήταν και οι μαθητές της Λάρνακας που μαζεύτηκαν στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Οι νεαροί αγωνιστές φώναζαν συνθήματα, ανέμιζαν ελληνικές σημαίες, χτυπούσαν καμπάνες και πέταγαν πέτρες.
Τότε, ξεκίνησε μία άγρια καταδίωξη. Τα παιδιά πέταξαν τα «όπλα» τους και σκορπίστηκαν. Όλα εκτός ένα. Τον μικρό Δημητράκη ο οποίος, φωνάζοντας ΕΝΩΣΙΣ, συνέχισε να πετάει πέτρες. Ένας στρατιώτης έστρεψε το όπλο και τον πυροβόλησε. Ήταν μόλις 7 ετών.
Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, αντάρτης τότε, εμπνεύστηκε από την είδηση και έγραψε τους ακόλουθους στίχους:
- Κι εσύ σκλαβόπουλο, γιατί θλιμμένο στέκεις και θωρείς; Μήπως να πολεμήσεις δεν μπορείς;
- Όπλο δεν έχω, καπετάνιο.
- Να, τις κοτρώνες. Αρκετές για σένα, τον μικρούλη.
Και αρπάζει ο ήρως ο μικρός, ο πιο μικρότερος απ' όλους, κοτρώνες. Για να φέρει λευτεριά