Ο ΜΙΚΡΟΣ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ

Στις 7 Φεβρουαρίου 1956, 10 μήνες περίπου μετά την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα, πεθαίνει από Αγγλικά πυρά ο Πετράκης Γιάλλουρος. Ένας μαθητής ήταν, σαν εμάς. Είχε πόθο την Ελλάδα. Μόνον την Ελλάδα.

Ο Πετράκης, ο ξανθός γαλανομάτης από το Ριζοκάρπασο ήταν άριστος μαθητής. Κρατούσε την Γαλανόλευκη, με ζήλο, λατρεία αλλά και ελπίδα πως κάποτε θα την κυμάτιζε, σε κάθε του νησιού γωνιά. Το καλοκαίρι του 1955, όταν με το σχολείο του πήγαν μαθητική εκδρομή στην Αθήνα, ο ίδιος κρατούσε υπερήφανα τη σημαία, στην τελετή κατάθεσης στεφάνων στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Στην περιοχή του την Αμμόχωστο, ήταν υπεύθυνος για τις αντιαποικιακές δραστηριότητες του σχολείου του. Ως μέλος της ΑΝΕ, είχε ως καθήκοντα την οργάνωση των μαθητών του σχολείου του, τη γραφή και διδασκαλία τραγουδιών αγωνιστικού περιεχομένου, τη διανομή φυλλαδίων, την απόκρυψη και διακίνηση οπλισμού, τη μεταφορά της αλληλογραφίας και την οργάνωση μαχητικών μαθητικών διαδηλώσεων. 

Σε μια τέτοια διαδήλωση, στις 7 Φεβρουαρίου είναι που πυροβολήθηκε από Βρετανό αξιωματικό στην καρδιά. Ο Πετράκης Γιάλλουρος, ανήμπορος να αντιδράσει υπέκυψε στα τραύματα του. Έκανε 10 βήματα και φώναξε για τελευταία φορά «ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΙΣ!». 

Ήταν τα τελευταία του λόγια, πριν το ταξίδι του για την Αθανασία. Ως Έλληνες μαθητές, δεν μπορούμε παρά να έχουμε τον Πετράκη Γιάλλουρο και τους υπόλοιπους συμμαθητές μας, ως τα κατάλληλα μας πρότυπα. Θυσιάστηκαν σε μια τόσο μικρή ηλικία για τον αιώνιο μας πόθο, την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα! Οι πράξεις τους μας δείχνουν τον δρόμο για να συνεχίσουμε, τον δικό μας ανεξίτηλο αγώνα, για Ένωση και Λευτεριά.