Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν , στις 19 Δεκεμβρίου του 2019 άφησε την τελευταία του πνοή από την μαρτυρική ετούτη γη, ο Σάββας Ταλιαδώρος. Ήταν ένας λεβέντης, πιστός ακόλουθος του Αρχηγού Διγενή και ίσως ο πιο ωραίος και αληθινός Ενωτικός που δεν πρόδωσε ούτε στιγμή τις ιδέες του και έμεινε πιστός στον προαιώνιο πόθο του Κυπριακού Ελληνισμού.

Κατά τον αγώνα της ΕΟΚΑ, στάθηκε δίπλα από τον Μάρκο Δράκο και τον Αρχηγό Διγενή, στα διάφορα κρησφύγετα παρά το νεαρό της ηλικίας του. Αν και απογοητευμένος και πληγωμένος από το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα, ποτέ δεν γονάτισε μπροστά σε αυτούς που «ξέχασαν» την ιδέα της Ένωσης για τα προσωπικά τους συμφέροντα. Ήθελε μια Κύπρο λεύτερη κι Ελληνική. Ήθελε να πάει με την σημαία του στον Απόστολο Ανδρέα.

Είχε μια πολύ κουραστική ζωή, πέρασε δύσκολα. Συν τοις άλλοις, δεν είναι και τόσο εύκολο ένας άνθρωπος που έζησε τον ένδοξο αγώνα για Ένωση, λίγα χρόνια μετά να βλέπει πως ο τόπος δεν έχει ελπίδα...Το μόνο πράγμα που του έδινε χαρά ήταν η γαλανόλευκη. Μ’ αυτήν αλλά και την εξηνταπεντάχρονη στολή του, πορευόταν σε κάθε μνημόσυνο, κάθε παρέλαση και κάθε του Ελληνισμού γιορτή.

Ο Σάββας Ταλιαδώρος είναι ο σύγχρονος λεβεντόγερος του νησιού μας. Απέδειξε περίτρανα πως η αγωνιστικότητα είναι θέμα πίστης και τόλμης, όχι ηλικίας. Το παράδειγμα που μας δίνει, όπως δήλωσε κι ο ίδιος στην εκπομπή Οδός Ελευθερίας του ΡΙΚ πριν χρόνια είναι, «Να θυσιαστούμε για την Ένωση και μόνο την Ένωση».

Ο Ελληνισμός πρέπει να δει καλύτερες μέρες. Και θα δει. Τότε είναι, που ο Σάββας Ταλιαδώρος θα φορέσει ξανά τη στολή του. Θα ορθώσει το ανάστημα του και η Ελληνική σημαία θα κυματίζει και πάλι στους ώμους του.

Τί γενιὰ ἦταν ἐκείνη τοῦ πενήντα πέντε,

τί Ἑλληνικὴ γενιὰ ἦταν ἐκείνη τοῦ πενήντα πέντε.

-Κ.Μόντης

Αιωνία του η μνήμη.